त्या वाटा

त्या वाटा सोनेरी झालेल्या
उगवतीचे रंग माझ्या ,
जीवनात घेवून आलेल्या
ना रुतणारया काट्यांची भीती
ना टोचणारया खड्यांची
आणि सुखाच्या सावल्या
बाजूच्या तरूंनी दिलेल्या
त्या वाटा ...

वाटांनाही माहित फक्त
तुझ्याच घराची चौकट
नागमोडी वळणे घेत ,
त्याही मजसवे तिथे
पोहचत्या झालेल्या
त्या वाटा ...
पायाखालच्या मखमली
गवतावर , ते थेंब दवाचे
विखुरलेले ,
भिजलेली वस्रे स्वर्णरंगी
ओलेत्यानेच त्या मजसवे
उंबऱ्यापर्यंत चाललेल्या
त्या वाटा ...
पाहून दोघांचे मिलन
पुर्वाही बहरली बघ
स्वर्णकेशरी वस्रे लेवून ,
तीही आली बघ
बघ दाही दिश्याही
मोहरून स्वर्णरंगी रंगलेल्या
त्या वाटा ... 

दगड

एक होता दगड
स्वप्न त्याला पडले

बघ किति सुंदर आकार 

आहेत तुझ्यात दडले

का कमी लेखतो स्वत:ला

आहेस तु सर्वात वेगळा

बघ माझ्या स्पर्शाची जादु

संपेल ही अवकळा

दगड हर्षला आनंदाने
स्वप्नात त्या बुडाला
ओळखले मलाही कोनी
वाट पाहु लागला

रखरख
त्या उन्हात जेव्हा
स्वप्न त्याचे भंगले
म्हनाला मग तो स्वत:ला
गड्या आपण दगडच चांगले!!

सांजप्रिया

छुमछुम सांज

आज आलीच नाही 

खळखळ हास्यात 

मने न्हालीच नाही

झिरपणारे रंग

पसरलेच नाही

मनमोहक काव्य

ऐकवलेच नाही

झपापणारी पावले

नभी उमटलीच नाही

केशरी किरणांना

अंगणी विखुरलेच नाही

हुरहूर मनाची

तिने पाहिलीच नाही

किरकिर जीवाची

तिने साहिलीच नाही

सळसळनाऱ्या तरुला

कुरवाळलेच नाही

झुळझुळनाऱ्या झऱ्याला

रंगवलेच नाही

थकलेल्या जीवाला

सुखावलेच नाही

उडणाऱ्या पाखराला

झोपावलेच नाही

पसरलेल्या दाट मेघाने

सांजप्रीयेला आज

भेटवलेच नाही

आज भेटवलेच नाही .....

तुझे माझ्यात मिसळणे

तुझे माझ्यात मिसळणे योगायोग नाही
नदी तरी आणखी कुठे जाणार ?
तुला भेटण्याची घाई नाही
शेवटी तु माझीच तर आहे होणार !

कळते ग तुझ्याही लहरींना
ओढ आहे माझ्याच लाटांची
म्हणून मीही निश्चिंत , ना
तमा तुझ्या लांबलेल्या वाटांची !

दिसते उचंबळणारे तुझे काळीज
वाहत्या तव खळखळ प्रवाहात
उशीरही तुझा सोसेल मज
विरेल खारटपणा गोड पाण्यात !

शांत निळाशार माझ्या जलात
असे तृप्तता तुझ्या वेगाला
कधी व्याकुळते मन माझेही
म्हणती समुद्र आला भरतीला !

दोन टोके

जन्म अन मृत्यू
टोके दोन आयुष्याची
लांब आखूड रेघांच्या
उरी का आशा जगण्याची?

सुख अन दु:ख
एकत्र कसे नांदतात?
संकटात माणसं
दैव का कोसतात?

हासू अन आसू
नयनी कसे कळती?
अश्रू विझवण्या तरी
सारे वेदनेत का जळती?

प्रश्न अन उत्तरे
माहित ज्याची त्याला
उत्तरे समजूनही
जीव विटती का जगण्याला ?

उसनं जगणं

उसनं जगणं
नाही न पटत
जीवन असंही
ना खरं वाटत

ओठात पेरले
उसनेच हासू
अंतरी जपले
सच्चे मात्र आसू

खोट्याच सुखांना
आनंदे भोगता
खऱ्या संवेदना
खोलात दाबता

वेदना असह्य
चेहरा खुल्लेला
आत्माराम तेंव्हा
बुद्धीला बोल्लेला

गर्भातला लाव्हा
धरेला व्यापिल
उसन्या जीवना
रक्षेत झाकिल...   

पण का ?

का व्याकुळल्या मनाला 

आठवणी घेरून जाती

का जडावल्या पापान्याखाली 

जागरणे पेरून जाती 

का उसवल्या नभाला 

जोडण्याचा छंद मनाला 

का बिघडल्या वगाला

रचण्याचे वेड जीवाला 

का निष्पर्ण वृक्षाला 

पालवीची आस आहे 

का संपणाऱ्या जीवनाला 

उगवण्याचा ध्यास आहे 

का न संपणाऱ्या वाटेवरी 

पावले चालता ना थकती

का उगवणाऱ्या सुर्यासंगे 

नव्याने दिवसाची गणती 

का शिशिरात गळाले पान ते 

वाऱ्यासवे आकाशी झेप घेते 

पण का सुखाचे स्वप्न माझे 

कार्पुरासम विरुनी जाते ....