नाते तुझे अन माझे

नाते तुझे अन माझे
हृदयातून अंकुरले
प्रेमाच्या सहवासाने
उमलून फुल झाले

सावलीच्या आवडीने
चिमण्या विसावला तू
शीतल मम सावलीने
 पाखरा हरखला तू

माझिया छायेचा पिला
तुज असा मोह झाला
सुगंधी मज फुलांची
ओढ तुझ्या अंतरीला

चिमण्याच्या बाळलीला
बघण्यात दंग झालो
निरागस या हास्याला
पाहण्यात गुंग झालो

क्षणांमध्ये मधुर त्या
बेधुंद असा जगलो
सह्जीच वार्धक्या त्या
विसरून बघ गेलो

अंत समयास परी
काळ नाही विसरला
गेली पर्ण पुष्पे सारी
मम देह शुष्क झाला

तू व्याकुळल्या पाखरा
घिरट्या नकोस घालू
लाभणार नाही आता
सुखाचा हिरवा शालू !!!

       दोन प्रसंग मला या कवितेची प्रेरणा देवून गेले , हे प्रसंगही बऱ्याच अंतराने घडले जवळजवळ दोन तीन महिन्याच्या पण असे मनात गुंतून राहिले कि दुसरा घडला आणि कविता पूर्ण करून गेला . एकदा अशीच संध्याकाळी मागच्या गच्चीत बसले होते . थोड्या अंतरावर एक निष्पर्ण झाड होते . मावळता दिवस पाहत बसलेली , दिवस मावळून गेलेला आणि अंधार होत होता . शक्यतो या वेळी पक्षी नसतात आभाळात फिरणारे म्हणजे नव्हतेच . पण एक पाखरू त्या निष्पर्ण झाडावर घिरट्या घालत होते . म्हणजे जायचे , परत यायचे असे अनेकदा म्हणजे लक्षात येण्यासारखे जवळजवळ वीस पंचवीस वेळा तरी असेल .
       या नंतर मी थोडे कडवे मनात तयार केलेले त्याच वेळी आणि घरात येवून पुन्हा एका वहीवर उतरून काढले . तीनेक महिने झाले या गोष्टीला , ओपीडीत पेशंट पाहत होते . एक बाबा आले ८० वय असेल आत आले एकटेच होते . त्यांना टेबलवर चढून झोपणे अशक्य होते मदतीशिवाय . सिस्टर आणि मी मदत करून वर चढवले आणि तपासून त्यांना औषध द्यायचे होते पण त्यांना ब्लड प्रेशर साठी एक गोळी चालू ठेवणे गरजेचे होते हे त्यांच्या ध्यानात नाही राहायचे म्हणून मी सिस्टरला सांगितले त्यांचे कुणी बसले असेल तर बोलाव त्यांना सांगते , तर बाबा रडायला लागले . " बाई , काय सांगू तुला आता पर्यंत तीन चार वेळा मी आलो तर कुणीच नसते सोबत , मुलांना गरज नाही म्हाताऱ्याची नातवंडे येतात अरे बाबा चल चल करून तर दारात सोडून निघून जातात . एक मुलगी आहे तुझ्यासारखी देते येत जाता पैसे त्यावर चालतो दवापानी . माझ्या नावावर भरपूर जमीन आहे , उस जातो पोरांच्या नावे पैसे पण त्यांच्या खात्यावर , जमीन दुसऱ्या कुणाला कष्टायला दिली तर किती पण पैसे येतील पण कुठे म्हातारपणी असं भांडत बसू , आणि हसू करून घेऊ भावकीत . बर आहे झाकली मुठ सव्वा लाखाची , कधीतरी जायचे असेच !" ते घिरट्या घालणारे पाखरू चमकून गेले मनात आणि ती वही काढून मी पूर्ण केली कविता !
       प्राण्यांना पण केलेल्या उपकाराची जाण असतें माणसाला ती कधी येईल ?