बेईमान मन

बेईमान मन , गेले मला सोडून

नव्या हृदयाशी , नवे नाते जोडून

बेईमान मन ....

मी अन माझे मन , सुखाची गुंफण

एकमेकांत विरघळलेलो , नव्हते कुंपण

बेईमान मन ....

सुगंधित एका क्षणी ,ते गेले बावरून

मी समजावले , काही काळ धरले सावरून

बेईमान मन ....

कसे ग मोहरले , प्रियास त्या पाहून

तन माझे थरारले , गेले पाखरू उडून

बेईमान मन ...

तमा नाही माझी त्याला , पुरे गेले बदलून

येईल काहो खरे सांगा , माझ्यासाठी ते परतून

बेईमान मन ....                                      

 -गीतांजली शेलार

कुणी खूप खास

प्रीतस्वप्ने

तू पाठ फिरवलीस
अन माळ ओघळली
तूच होती माळलीस
घेवून ती प्रीतस्वप्ने

तू असे रडवलेस
काठोकाठ ही लोचने
तूच होते टिपलेस
दावून ती प्रीतस्वप्ने

तू कारे कुढवलेस
उर भरे तमसाने
प्रभाही तूच दिलीस
तेवऊन प्रीतस्वप्ने

तू मला अव्हेरलेस
जीवन माझे संपले
तूच होते जगवले
दावून ती प्रीतस्वप्ने  

नवीन वाट आहे

सुटून जरी गेली रेती करातुनी

आता मजसाठी थांबोनी,

नवीन वाट आहे.

प्रलयात भयाण त्या कोणी

गेले मज शिकवोनी,

प्रत्येक हृदयस्पंदनी,

बघ येते लहरुनी

अविरत लाट आहे.

होते कधी व्याकुळ विरहिनी

नवमते प्रसवली मनगर्भिनी,

केले रुदन ज्यांनी,

तेथे सदैव सुखांनी

फिरवली पाठ आहे.

जाय प्राप्त निसटोनी

मग मन भरे निश्चयांनी,

समस्त दुष्कर यत्न्यांनी,

पुनरपि हर्षभरुनी

आणणे पहाट आहे.

आता मजसाठी थांबोणी,

नवीन वाट आहे ...  

का ग आई रडतेस ?

का ग आई तू रडतेस

माझ्या जन्मावर

गर्द काळोखी पसरतेस

उमलणाऱ्या जीवनावर

तव हळव्या मातृस्पर्शाने

डोलणारी मी कलिका

त्या उन उन अश्रुने

दाहक अग्नी होवून पोळतेस

सांग कि ग आई ..का रडतेस

तुझ्यापासून सुरवात

मम नव विश्वाची

तुझ्यामुळे फारकत

स्वर्गीय संवेदनांची

तूच भली ताकत

माऊली माझी,मला अव्हेरतेस

खरच सांग न ..का रडतेस

देइन तुझी हि बाहुली

सौख्यस्वप्नास आकार

वचनबध्द हि सावली

करण्यास सर्व साकार

अशी का आल्या पावली

परतून जा म्हणतेस

कृपा करून सांग न ..का रडतेस

मजसवे काही बोल

उरत श्वास गुदमरतोय

उदारातली ओल

नासिकेत कली भरतोय

छकुलीसवे डोल

आतुर मी, कधी कुरवाळतेस

डोळ्यात पाणी,

कशी ग तू हसतेस

वात्सल्यभरल्या नजरेने,

कितीदा ग ओवाळतेस !

  दुसऱ्या खेपेस पण मुलगी झाली म्हणून लेबर रूम मध्ये रडणारी आई , बाहेर जेंव्हा तिला शिफ्ट केले रूम मध्ये तेंव्हा त्याच बाळाला जवळ घेवून पाहत होती , कुरवाळीत होती , डोळे भरून प्रेमाने पाहत होती . तो प्रसंग पाहून हि  कविता सुचली!            

नाव तुझेच घेईन

डोळ्यात प्राण आणून
वाट तुझीच पाहीन
शेवटच्या श्वासातून
नाव तुझेच घेईन

तू म्हणाला होतास न
सुरेख तुझे नयन
त्यात ठेव साठवून
अवघे माझे जीवन
तुझे सुरेल कवन
आठवून रे देईन
शेवटच्या श्वासातून
नाव तुझेच घेईन

गेलास राजा निघून
प्राणप्रियेला सोडून
यशोदेचा तू मोहन
न तू राधेचे जीवन
विसरलेले वचन
आठवून रे देईन
शेवटच्या श्वासातून
नाव तुझेच घेईन

गेली कळी कोमेजून
रिते मन तुजविन
अश्रुही गेले सुकून
प्रीत अपुली पाहून
नाचलेले तुझे मन
आठवून रे देईन
शेवटच्या श्वासातून
नाव तुझेच घेईन

नाही जाणार हरून
प्रेमाला तुझ्या स्मरून
म्हणशील तू फिरून
डोळ्यात तुझ्या पाहीन
साथ तुलाच देईन
प्रेम तुझे स्वीकारून
घरी तुलाच नेईन
नाव तुझेच घेईन !

मर्म हे का जीवनाचे

मनी ओथंबती घन
दु:ख अन नैराश्याचे
सुटे डोळ्यांना पाझर
मर्म हे का जीवनाचे !

उर फुटला तरीही
ओढी चाक संसाराचे
याची जान ना कुणाही
मर्म  हे का जीवनाचे !

दु:ख दाबी काळजात
सुख देखी दुसऱ्याचे
पग चाले अविरत
मर्म हे का जीवनाचे !

आस उद्याची ठेवून
तुगा आज जगायचे
गेली पितरे सांगून
मर्म हे का जीवनाचे !

वेध मनाला लागती
कायमच्या सुटकेचे
कर्मकाया हि खंगती
मर्म हे का जीवनाचे !